Heet

Het is zomer in Londen. En goed ook. Ik loop al een paar dagen te puffen onder een dikke hitte deken die bij een temperatuur van 31 graden over de hele stad lijkt te liggen. Ik weet dat ik niet moet te klagen, want zeg nou zelf, de meeste zomers in Londen stellen niet zo heel veel voor. We mogen al van geluk spreken als er een paar dagen eens geen regen valt. Hoewel ik nog goed weet hoe snikkend heet het hier was toen ik hier net was komen wonen. Dat was de zomer van 2003. Twee weken lang was het zo'n graadje of 36. Ik wist van gekkigheid niet meer waar ik het zoeken moest. Binnen blijven? Veel te drukkend. Koud bad? Tja, daar kan je ook niet de hele dag in blijven liggen. Een openluchtzwembad is er hier niet en als je naar het strand in Brighton wilt gaan, moet je eerst twee uur in een trein zitten die zo heet is, dat je bijna snakt naar een saunakuurtje om af te koelen. Uiteindelijk ben ik met allerlei kleine kinderen in een fontein gaan staan. Lekker koel. Met kleren en al. Londen is als stad niet echt goed berekend op heet weer. Bussen, treinen en metro’s zijn kokend heet. Zelfs in bioscopen, theaters en concerthallen  is het niet om uit te houden. Aan de andere kant functioneert deze stad ook niet bij extreem lage temperaturen. De afgelopen winter lag heel Londen op z’n gat omdat er toevallig een centimetertje sneeuw was gevallen. En dat was alleen maar omdat Boris Johnson, de Londense burgemeester het niet nodig vindt om geld te investeren in een paar sneeuwschuivers. Beetje dom. Maar goed, het is nu dus heet. Heel heet. En ik trek het niet zo goed. Dus zit ik al de hele dag in Starbucks waar ik straks stuiterend door de overdosis caffeïne uit zal komen. Even zet ik m’n anti-globaliseringsideeën aan de kant, want ook al is Starbucks toch een beetje straatbeeldvervuiling, ze hebben hier tenminste wel een airco.