zaterdag 26 mei 2012

Diamond Jubilee


De Koningin van Groot-Britannie viert haar 60-jarig jubileum. En dat zal je als forenzende Londenaar weten ook. Lizzie heeft namelijk besloten dat ze een concert wil houden in haar voortuin, georganiseerd door Take Thatter Gary Barlow met een giga line up van o.a. Paul Mc Cartney, Kylie, Tom Jones en nog vele andere beroemde artiesten. Allemaal goed en wel, maar die voortuin is wel m'n fietsroute naar kantoor. En die is door alle deze toestanden een hele maand vantevoren gigantisch afgezet en moet ik zeker 10 minuten omfietsen. Om maar niet te spreken van alle auto's die elke ochtend en avond rond Buckingham Palace vaststaan. En dat concert is nog niet alles. Er komt een hele wateroptocht op de Theems, met een koninklijk flottielje en straaljagers die mooie rood, wit en blauwe straaltjes in de Londense luchten achterlaten.Het moet toch wel fantastisch zijn om zoiets te kunnen organiseren. Ze moet natuurlijk lekker zelf weten wat ze doet om zo'n heugelijk feestje te vieren, maar ik vind het allemaal een beetje overdreven. Niet alleen financieel gezien in deze bar en boze tijden, maar ook wat voor een opstoppingen dit allemaal geeft in het centrum van Londen. Ik houd m'n hart vast hoe dat tijdens de Olympische Spelen allemaal zal gaan. Maar goed, het Britse volk is toch best wel een beetje trots op al die koninklijke bombarie kennelijk. Tja en als ik dan kijk naar hoe onze nuchtere Koninklijke Familie dan een Koninginnedag doorbrengt... Lekker gewoon in de touringcar naar Rhenen en Veenendaal waar ze vervolgens meedoen aan een potje toiletpotten-gooien. Ah, die Hollandse nuchterheid.Daar ben ik dan weer trots op.

maandag 19 juli 2010

Dertig

Ik moet zeggen dat het allemaal erg meeviel, dat dertig worden. Het is nu alweer een poosje geleden voor mij en misschien zijn de herinneringen van die verschrikkelijke dag 10 jaar geleden wat vervaagd, maar ik weet nog wel dat ik er erg tegenop zag. Ik was de ochtend van 11 juli 2000 met geen stok m’n bed uit te krijgen. Het enige waar ik die dag zin in had, was slapen. Slapen, slapen en nog eens slapen. Met  de dekens ver over me heen getrokken. Op een gegeven moment werd dat toch een beetje te heet, want als ik het me nog goed herinner, was de zomer van 2000 nogal zinderend. Maar goed. M’n beste vriendin  E heeft me uiteindelijk toch zo ver gekregen om wat leuks te gaan doen. Dus na een lang bad, en veel gepoeder om de rood gehuilde ogen een beetje weg te werken, heb ik een kek jurkje aangetrokken en zijn we de stad in getogen om wat te gaan eten en drinken. Het is toch nog een erg leuke avond geworden. En de rest van het decennium viel eigenlijk achteraf gezien ook enorm mee. Meer dan mee zelfs. Als ik  nu terugkijk op m’n leven als dertiger en dat vergelijk met m’n leven als twintiger, dan moet ik zeggen dat het eigenlijk veel en veel leuker was. Ik had misschien hier en daar een rimpeltje en een grijs haartje meer, maar ik was zoveel vrijer om te gaan en staan waar ik wilde. I.p.v. rond te moeten komen van een zielig studiebeursje, had ik nu een vet salaris. Dus geen ouwe, afgetrapte gympen meer, maar echte Jimmy Choo’s. I.p.v.een klein kamertje ergens op een ranzige etage in Amsterdam die ik met vijf andere studenten moest delen, had ik nu m’n eigen huis. Een heus huis, met een echte tuin. Helemaal van mij alleen. En m’n liefdesleven werd er ook alleen maar beter op. Behalve oudere mannen, had ik nu ook de keus uit een hele verzameling jongere mannen. Want zeg nou zelf, als twintiger doe je dat niet, want dat wordt toch al snel illegaal. Kortom, dertig worden is zo erg nog niet. Er staat je een fantastische tien jaar te wachten. Over 4 dagen word ik veertig. En ik kan je nu al zeggen: DAT is pas echt verschrikkelijk.

maandag 12 juli 2010

Nee

En nee, we praten niet over wat er gisterenavond gebeurd is. Heel, heel erg jammer...

Heet

Het is zomer in Londen. En goed ook. Ik loop al een paar dagen te puffen onder een dikke hitte deken die bij een temperatuur van 31 graden over de hele stad lijkt te liggen. Ik weet dat ik niet moet te klagen, want zeg nou zelf, de meeste zomers in Londen stellen niet zo heel veel voor. We mogen al van geluk spreken als er een paar dagen eens geen regen valt. Hoewel ik nog goed weet hoe snikkend heet het hier was toen ik hier net was komen wonen. Dat was de zomer van 2003. Twee weken lang was het zo'n graadje of 36. Ik wist van gekkigheid niet meer waar ik het zoeken moest. Binnen blijven? Veel te drukkend. Koud bad? Tja, daar kan je ook niet de hele dag in blijven liggen. Een openluchtzwembad is er hier niet en als je naar het strand in Brighton wilt gaan, moet je eerst twee uur in een trein zitten die zo heet is, dat je bijna snakt naar een saunakuurtje om af te koelen. Uiteindelijk ben ik met allerlei kleine kinderen in een fontein gaan staan. Lekker koel. Met kleren en al. Londen is als stad niet echt goed berekend op heet weer. Bussen, treinen en metro’s zijn kokend heet. Zelfs in bioscopen, theaters en concerthallen  is het niet om uit te houden. Aan de andere kant functioneert deze stad ook niet bij extreem lage temperaturen. De afgelopen winter lag heel Londen op z’n gat omdat er toevallig een centimetertje sneeuw was gevallen. En dat was alleen maar omdat Boris Johnson, de Londense burgemeester het niet nodig vindt om geld te investeren in een paar sneeuwschuivers. Beetje dom. Maar goed, het is nu dus heet. Heel heet. En ik trek het niet zo goed. Dus zit ik al de hele dag in Starbucks waar ik straks stuiterend door de overdosis caffeïne uit zal komen. Even zet ik m’n anti-globaliseringsideeën aan de kant, want ook al is Starbucks toch een beetje straatbeeldvervuiling, ze hebben hier tenminste wel een airco.

woensdag 7 juli 2010

Heimwee

Yessssss! We zijn door naar de finale. Wat een zenuwslopende, bloedstollende en tandenbijtende wedstrijd was het, zeg. Helemaal uit ons dak gingen we, vriendin S en vriend A. We hadden lekker veel drank en snacks ingeslagen en zijn thuis voor mijn buis op de bank gaan kijken. Nou van die bank is weinig over. Bij het eerste doelpunt stond vriend A er, onder luid gebrul, heftig op rond te dansen. En toen er daarna nog twee ingingen voor Nederland, gingen we met z’n drieen helemaal uit ons dak. Springend, zingend en joelend gingen we door m’n kleine woonkamer in m’n councilflatje in Zuid-Londen. Over de tafel en op de stoelen. De buren moeten wel gedacht hebben dat ik een bijzonder wilde date aan het beleven was. Ik kreeg namelijk vanochtend nogal vage blikken toegeworpen toen ik op de straat uit fietste. Kennelijk weten ze niet dat ik uit Holland kom. Goed, het gelukzalige gevoel hing er nog goed in toen ik vanochtend op kantoor aankwam. Helemaal toen ik op kantoor gefeliciteerd werd met de overwinning. Beetje raar, vind ik zelf, want het is toch echt niet zo dat ik zelf mee heb lopen voetballen. Of je moet het feit dat ik m’n teennagels oranje had gelakt meetellen? Maar goed. Toen sloeg ik dus de Nederlandse kranten open en begon alle Facebook statussen te lezen: ‘Mayhem on De Dam. Iedereen gaat los op het Leidseplein. Vuurwerk en trommels op het Museumplein.’ Wat moet het geweldig zijn om dat nu allemaal live mee te maken in Nederland. Die sfeer, die nationale euforie, de spontane straatfeesten. Ik kreeg het even een beetje te kwaad en begon heftig te snikken vanachter m’n laptop. Heimwee heb ik in de tijd dat ik uit Nederland weg ben, nog nooit gehad. Tot vandaag dus. Misschien moet ik toch even de KLM website gaan checken.

zondag 13 juni 2010

Voetbal

Jippie, het WK is weer begonnen. M'n oranje shirtje en oranje pruik kunnen weer uit de kast worden gehaald. Ja, ook ik zit bij elke komende Oranje wedstrijd vooraan in de pub, met alle toeters en bellen die ik vorige week in Nederland bij de Hema en de Blokker heb aangeschaft. Ik juich als ze scoren en roep 'Boeee' als het de jongens tegen zit. Twee jaar geleden tijdens de wedstrijd tegen Italie bij het EK, kregen vriendin S en ik het zelfs bijna aan de stok met een Italiaanse voetballiefhebster die klaagde dat we voor haar beeld zaten. Trut. Kortom, ik ben een rasechte Oranje-fan geworden hier in Londen. Toch een beetje raar, want toen ik nog gewoon 3 hoog in Amsterdam woonde, kon me die hele voetbal geen bal schelen. Het zou me echt een worst geweest zijn wie het WK of het EK of wat voor een K gewonnen of verloren had. Maar nu ik in het buitenland woon, blijk ik de allergrootste Oranje-fan en weet ik zelfs wat buitenspel is. Ik denk dat het een soort van heimwee is. Begrijp me goed, ik vind het fantastich om in Londen te wonen en ik geniet elke dag van deze geweldige stad, maar het lijkt wel of je vaderlandsliefde steeds grotere proporties aanneemt als je in het buitenland woont. Tijdens Koninginnedag stond ik bv ook keihard mee te brullen met Andre Hazes, terwijl ik daar in Nederland een gloeiende hekel aan had. Tja, wonen in het buitenland maakt het dagelijkse leven zeker een stuk interessanter, en ik voel me ook echt wel thuis hier in Londen. Maar als ik in m'n oranje shirtje en met een bitterbal in de ene hand en een Heineken in de andere weer tegen de scheids sta te schelden, realiseer ik me maar al te goed waar m'n echte thuis is.

donderdag 27 mei 2010

Fitnessclub

Mijn fitnessclub heeft een aparte sportruimte voor dames. Persoonlijk snap ik niet helemaal wat de gedachte hierachter is. Ok, dat heren en dames beide een eigen toilet en kleedkamer hebben, snap ik. Ook al een beetje preutserig, want mijn fitnessclub in Amsterdam had een gemengde kleedruimte. Maar goed, dat is denk ik voor de gemiddelde Engelsman net iets te liberaal. Maar een aparte ruimte met hometrainers en crosstrainers? Ik begrijp er niks van. Mijn fitnessclubgenootjes vinden het heerlijk. Zij vinden het vooral prettig om ongestoord hun sportroutine uit te voeren zonder dat er met geilgevende ogen naar hun achterwerk gekeken wordt. Worden ze een beetje onzeker van. ‘Gewoon lekker, vrouwen onder elkaar.’ Vinden ze. Tja, dacht ik, misschien hebben ze wel gelijk. Want elke keer als ik de sportvloer oploop, kijken alle sportende kerels toch eventjes op. Niet dat ik nou zo’n geweldig lekker wijf ben, maar toch. Meestal trek ik me er niet zo veel van aan en doe gewoon m’n ding. Dus vanochtend besloot ik om eens een kijkje te nemen in de damessportruimte van mijn Virgin Active club. Vol energie liep ik in m’n ouwe oversized T-shirt en vormloze trainingsbroek de zaal in, klaar voor een uurlang ongestoord fitnessplezier met mijn soortgenoten. Maar de onzekerheid schoot me onmiddellijk in de schoenen, want waar ik ook keek, het leek wel of er geen lelijke vrouw te bekennen was. En om het allemaal nog erger te maken, keek elk fotomodelachtig exemplaar me minachtend van top tot teen aan. Ik werd er superonzeker van. Ik klom onhandig op de hometrainer en begon zo stijlvol mogelijk te fietsen. Ik probeerde heftig alle kritische blikken in de spiegel te ontwijken, maar ondanks mijn hardnekkige poging, voelde ik alle ogen in m’n rug branden. Ik voelde ze gewoon denken: “Wat een dikken billen heeft zij. Die mag wel even wat harder fietsen op die hometrainer. En moet je dat sneue outfitje zien. Zeker bij een charityshop gekocht.”Na 15 minuten trok ik het echt niet meer en rende ik snel de kleedkamer weer in. Dit was nog erger dan een jury met Simon Cowell. Wat zijn vrouwen toch ongelooflijk gemeen tegenover elkaar. Ik besloot om nooit meer naar de vrouwenfitness te gaan. Vanaf nu gewoon lekker naar de gemengde zaal. Want als mannen je van top tot teen aankijken, dan is het tenminste omdat ze het uitzicht waarderen.